ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΙΑΜΟΥ ΣΤΗΝ CASA BIANCA
Η έκθεση ζωγραφικής της Αγγελικής Σιάμου που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης εγκαινιάζεται, την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013, στις 20:00, στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης (Casa Bianca), με διάρκεια έως και τις 20 Δεκεμβρίου 2013.
Τα εγκαίνια θα προλογίσει ο κριτικός και ιστορικός Τέχνης, Καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., Χάρης Σαββόπουλος και στην έκθεση παρουσιάζεται η τελευταία ενότητα έργων της ζωγράφου, η οποία αποτελείται από 27 πίνακες μικτής τεχνικής.
Η Αγγελική Σιάμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Ecole Superiere des Beaux Arts στο Παρίσι, στο ατελιέ Guignebert.
Για το έργο της ο Χάρης Σαββόπουλος γράφει: «Στο επίπεδο του μέσου που χρησιμοποιεί η Σιάμου, δηλαδή τη ζωγραφική, εφαρμόζει σαν μια πηγή κανόνων που παρακινεί την παραγωγή της εικόνας, αλλά ταυτόχρονα και την περιορίζει, ώστε το έργο της να επανέρχεται στην εξέταση των ίδιων των κανόνων. Δηλαδή, δεν χειρονομεί προκαλώντας τη δημιουργία άμορφων σχημάτων ή μορφών, αλλά τις ζωγραφίζει, δεν είναι μορφές αντανακλάσεις του ασυνείδητου αλλά αναπαραστάσεις του άμορφου».
Επιπλέον ο κριτικός και ιστορικός Τέχνης, Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μάνος Στεφανίδης, γράφει: «Η τελευταία ενότητα πινάκων της Αγγελικής Σιάμου, ονειροβατεί ανάμεσα σε απάτητους δρόμους του βυθού, στα έγκατα των θαλασσών και στις διάφανες, ανάερες πεδιάδες του διαστήματος, εκεί δηλαδή που η εικόνα του απειροελάχιστου μπορεί να ισοδυναμεί με έναν ολόκληρο κόσμο ή που το άπειρο του σύμπαντος μπορεί να ιριδίζει μαγικά μέσα σε μια ζωγραφιά».
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 10.00 – 18.00. Δευτέρα κλειστά.
Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης - Casa Bianca
Βασ. Όλγας 180 & Θεμ. Σοφούλη, τηλέφωνα 2310 427555 & 425531
Κριτικές και σχόλια γιά την Αγγελική Σιάμου από Εκθέσεις.
“Πας λόγος από των αισθήσεων ήρτηται” Πυθαγόρας
Η Αγγελική Σιάμου είναι η καλλιτέχνιδα που μιλάει για τον εαυτό της.
Τα έργα της καταγράφουν τα ίχνη μιας προσωπικής περιπέτειας στα απόμακρα
μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης, την πνευματική έκσταση στο αντίκρισμα του απέραντου κόσμου.
Με το έργο της αναζητάει την αρμονία της συνένωσης, του στοχασμού
και των αισθήσεων.
Του στοχασμού που σκιρτά στη σύλληψη του αισθητού κόσμου και ταυτόχρονα
ενός άλλου, ο οποίος υπερβαίνει τον πρώτο και γίνεται αντιληπτός μόνο με τον
νου. Το οδοιπορικό της καλλιτέχνιδας είναι ένας μεγάλος δρόμος που παρακάμπτει
τις εφήμερες κοινότητες του επίκαιρου – στον κόσμο της τέχνης – και προσανατολίζεται στις πηγές του ανθρώπινου στοχασμού. Ο στοχασμός της Σιάμου
ενώ ταυτίζεται σχεδόν με τον υποκειμενικό ιδεαλισμό της αρχαιότητας
(Ηράκλειτος ,Παρμενίδης), ο εικαστικός λόγος τον αποδίδει με τη διάλεκτο
της σύγχρονης τέχνης, στην γεωμετρική της εκδοχή.
Με απευθείας αναφορές στους προσωκρατικούς φιλοσόφους ή καλύτερα στον τρόπο με τον οποίο αυτού του είδους η σκέψη, ερμηνεύει την ύπαρξη και την λειτουργία του κόσμου η καλλιτέχνιδα αποδίδει την τετραχρωμία του σύμπαντος κυρίως με
Ορθογώνια και κύκλους.
Θέσεις που εξάλλου ποτέ δεν σταμάτησαν να επανέρχονται όψι μόνο στη φιλοσοφία
αλλά και στην ιστορία της τέχνης,(Malevitch, Modrian, Reinhardt, κ.ά.).
Θέσεις που θα συναντήσουμε εξάλλου τόσο στη μυθολογία και τη φιλοσοφία της Ανατολής, όσο και σε πολλά έργα τςν δεκαετιών του ’60 και του’70.(Stella, AnCaro,
κ.ά.).
Ο κόσμος της είναι η μπαλάντα των αισθήσεων, η ακαταμάχητη δύναμη των τεσσάρων στοιχείων του: της φωτιάς, του αέρα, της γης και του νερού.
Ο κόσμος της είναι το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο και το μπλέ. Εκαφράζεται με τις συμπράξεις των στοιχείων - χρωμάτων, αντιπαραθέσεις, αρμονίες, μέσα από τις απόλυτες γεωμετρικές φόρμες που τα περικλείουν.
Αποκαλύπτεται έτσι συχνά μυστηριώδης, άλλοτε με συγκρούσεις που απελευθερώνουν την αρετή της ενέργειας και μερικές φορές ήρεμος, απόλυτα ισορροπημένος και γαλήνιος.
Η Α. Σιάμου, έχει μια ιδιαίτερη εικαστική γλώσσα, η οποία ανατέμνει δυο σημαντικές κατακτήσεις της σύγχρονης τέχνης.
Η πρώτη είναι εκείνη που η σύγχρονη τέχνη αποκάλεσε τασισμό ή actionpainting
και στη προκειμένη περίπτωση η συνθήκη κατασκευής δεν είναι τυχαία χειρονομία,
όπως στη περίπτωση του ιστορικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του ’50, αλλά
ο σημαντικός περιορισμός του τυχαίου και η ταυτόχρονη ανάπτυξη της ελεγχόμενης
κίνησης του χεριού, ζωγραφική σύνθεση και το επεξεργασμένο χρώμα.
Η Σιάμου στις «μονοχρωματικές» της επιφάνειες ανατρέπει τη ρητορική της χειρονομίας και της κίνησης των χρωμάτων, αναζητώντας την ενέργεια και την ένταση από τη ζωτική απουσία των παραγόντων που εκπληρώνουν ορισμένες κατ’ εξοχήν ζωγραφικές συνθήκες όπως η παράσταση, η χειρονομία, η γεωμετρία κ.τ.λ.
Το ζωγραφικό μέρος της καλλιτεχνικής της εργασίας, προσαρμόζεται με τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία που συναθροίζονται στην έννοια του σύμπαντος, γη ή το
νερό, κ.τ.λ. και με τη μορφή της ζωγραφισμένης κηλίδας αποτελούν εικαστική σύνθεση.
Έτσι λοιπόν έννοιες τόσο γενικές, ανεξάρτητα εάν αντιστοιχούν στον υλικό κόσμο, το
εύρος τους είναι τέτοιο που τις μεταλλάσει σε αφηρημένες, δεν μπορεί παρά να απεικονιστούν με τη γλώσσα της αφαίρεσης.
Κάτω λοιπόν από αυτό το πρίσμα η ζωγραφική της λειτουργεί ως αναπαράσταση
του άυλου και του ά-μορφου.
Οι πειραματισμοί και οι αναζητήσεις της μεταπολεμικής αφαίρεσης και ιδιαίτερα της γεωμετρικής της εκδοχής μπορεί να έχουν ελαττώσει τους πυρετώδεις ρυθμούς και την ένταση των προτάσεων τους ωστόσο δεν έχουν υποστείλει τη σημαία τους. Πολλοί καλλιτέχνες συνεχίζουν με συνέπεια να χρησιμοποιούν τη γλώσσα της γεωμετρίας και να υπογραμμίζουν την προτεραιότητα της συστηματικής σκέψης
και των ορθολογιστικών μορφών. Η φόρμα παραμένει συνεχές aprioriπου περικλείει,
ανυψώνει τα έσχατα νοήματα σε αυτόνομες σημασίες.
Στη σύγχρονη ελληνική τέχνη, όσο λιγοστέυει η έρευνα επάνω στη γλώσσα της γεωμετρίας, τόσο αυξάνεται η συνέπεια εκείνων που εξακολουθούν να χειρίζονται το λεξιλόγιο της προκειμένου να εκφράσουν το στοχασμό τους και συνήθως τη μεταφυσική μελωδία του κόσμου, εκείνη που δονείται από τους κραδασμούς του
Όλου.
Η Αγγελική Σιάμου επέλεξε εδώ και πολλά χρόνια να μετεωρίζεται με συνέπεια στ σημεέο συνάντησης του εικαστικού ορθολογισμού, της συστηματικής έρευνας και της ελεγχόμενης χειρονομίας με τον υποκειμενικό ιδεαλισμό και την ποιητική της περιπλάνησης σε μέγιστες κοσμολογικές αντιλήψεις.
Η τετραχρωμία του σύμπαντος κόκκινο – φωτιά, κίτρινο – αέρας, μπλε- νερό, μάυρο – γη, εγκιβωτίστηκε αρχικά σε γεωμετρικές φόρμες, αναδεικνύοντας το διάλογο μεταξύ των ορίων της φόρμας και των δομικών μετασχηματισμών του δομικού πεδίου. Οι διατάξεις των έργων της – που συχνά παρέπεμπαν στις αντιστοιχείες της αμερικανικής σχολης – φτερούγιζαν πανω από την ιστορία της τεχνης ώστε να λειουργήσουν ενδιάμεσα, σαν είδος αλμπερτιανής οθόνης, πάνω στην οποία προβάλλονταν από κοινού η καλλιτεχνική της υπόθεσης με επιλεγμένες εικαστικές προτάσεις της τέχνης του 20ου αιώνα.
Η Αγγελική Σιάμου, ύστερα από μια εύλογη σιωπή, ερευνών και μεταπλάσεων, αντικρύζει ξανά τον κόσμο της μέσα από καινούργια δεδομένα αυτή τη φορά. Το έργο της αποκτά μεγαλύτερη αυτονομία σε σχέση με την προηγούμενη φάση, είναι
περισσότερο ώριμο, κυρίως όμως, ενισχύει τη δική του ταυτότητα. Οι προθέσεις της καλλιτέχνιδας είναι περισσότερο εμφανείς και ο διάλογος επί μέρους στοιχείων αναδεικνύει με ευκολία τον προσανατολισμό των εικαστικών της προβληματισμών.
Τα καινούρια στοιχεία που εμφανίζονται στο καλλιτεχνικό της σύστημα είναι δύο. Το
ένα είναι η διαφοροποιημένη, σε σχέση με το παρελθόν, ζωγραφική επιφάνεια, στην οποία έχει διαραγεί η αυστηρότητα, με την εμφάνιση της ύλης και το δεύτερο είναι η εφαρμογή τεχνικών της φωτογραφίας.Οι επιλογές της Σιάμου να ενσωματώσει αυτές τις δυο μορφολογικές λύσεις στη ζωγραφική επιφάνεια, δεν επηρεάζουν τον λιτό και αυστηρό χαρακτήρα του έργου της με αποτέλεσμα να διατηρηθεί η αισθητική αρμονία. Από την άλλη πλευρά όμως, οι μορφολογικές της αναθεωρήσεις που είναι πολύ συγκεκριμένες, δείχνουν ότι η καλλιτέχνιδα, στρέφεται σε συγκεκριμένα κεφάλαια της μεταπολεμικής τεχνης, σε προτάσεις δηλαδή που σημάδεψαν τα ατέλη της δεκαετίας του 50 μεχρι και τη δεκαετία του 60. Το γεγονός αυτό, δίνει μια πολύ
γόνιμη διέξοδο στην εξέλιξη του διαλόγου με την ιστορία της τέχνης, με αποτέλεσμα η αισθητική της πρόταση να ανανεωθεί αφενός και να γίνει περισσότερο ελκυστική για το θεατή. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Σιάμου, εξακολουθεί να μην υποκύπτει στους πειρασμούς της τεχνολογικής και εικαστικης πολυμορφίας, χρησημοποιόντας με πειθώ τόσο τα ίδια τα μέσα όσο και την εικόνα που ενσωματώνει στο έργο της.
Η εικόνα αυτή είναι το δενδρο. Απογυμνωμένο από τα φύλλα, εικονίζεται σαν μια ποιητική και συνάμα δραματική ύπαρξη, σύμβολο και ταυτόχρονα εικόνα της Φύσης. Από την ενότητα δεν λείπει και πάλι ο λεπτός στοχασμός, που εμφανίζεται με τη σχεδιαστική αναπαραγωγή του δένδρου μέσα στην ίδια την εικόνα, μια πλατωνική αντίληψη του αντικειμένου, σαν τη ψυχή και τη μορφή της.
Χάρης Σαββόπουλος
Κριτικός και Ιστορικός Τέχνης
Η έκθεση ζωγραφικής της Αγγελικής Σιάμου που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης εγκαινιάζεται, την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013, στις 20:00, στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης (Casa Bianca), με διάρκεια έως και τις 20 Δεκεμβρίου 2013.
Τα εγκαίνια θα προλογίσει ο κριτικός και ιστορικός Τέχνης, Καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., Χάρης Σαββόπουλος και στην έκθεση παρουσιάζεται η τελευταία ενότητα έργων της ζωγράφου, η οποία αποτελείται από 27 πίνακες μικτής τεχνικής.
Η Αγγελική Σιάμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στην Ecole Superiere des Beaux Arts στο Παρίσι, στο ατελιέ Guignebert.
Για το έργο της ο Χάρης Σαββόπουλος γράφει: «Στο επίπεδο του μέσου που χρησιμοποιεί η Σιάμου, δηλαδή τη ζωγραφική, εφαρμόζει σαν μια πηγή κανόνων που παρακινεί την παραγωγή της εικόνας, αλλά ταυτόχρονα και την περιορίζει, ώστε το έργο της να επανέρχεται στην εξέταση των ίδιων των κανόνων. Δηλαδή, δεν χειρονομεί προκαλώντας τη δημιουργία άμορφων σχημάτων ή μορφών, αλλά τις ζωγραφίζει, δεν είναι μορφές αντανακλάσεις του ασυνείδητου αλλά αναπαραστάσεις του άμορφου».
Επιπλέον ο κριτικός και ιστορικός Τέχνης, Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μάνος Στεφανίδης, γράφει: «Η τελευταία ενότητα πινάκων της Αγγελικής Σιάμου, ονειροβατεί ανάμεσα σε απάτητους δρόμους του βυθού, στα έγκατα των θαλασσών και στις διάφανες, ανάερες πεδιάδες του διαστήματος, εκεί δηλαδή που η εικόνα του απειροελάχιστου μπορεί να ισοδυναμεί με έναν ολόκληρο κόσμο ή που το άπειρο του σύμπαντος μπορεί να ιριδίζει μαγικά μέσα σε μια ζωγραφιά».
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 10.00 – 18.00. Δευτέρα κλειστά.
Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης - Casa Bianca
Βασ. Όλγας 180 & Θεμ. Σοφούλη, τηλέφωνα 2310 427555 & 425531
Κριτικές και σχόλια γιά την Αγγελική Σιάμου από Εκθέσεις.
“Πας λόγος από των αισθήσεων ήρτηται” Πυθαγόρας
Η Αγγελική Σιάμου είναι η καλλιτέχνιδα που μιλάει για τον εαυτό της.
Τα έργα της καταγράφουν τα ίχνη μιας προσωπικής περιπέτειας στα απόμακρα
μονοπάτια της ανθρώπινης σκέψης, την πνευματική έκσταση στο αντίκρισμα του απέραντου κόσμου.
Με το έργο της αναζητάει την αρμονία της συνένωσης, του στοχασμού
και των αισθήσεων.
Του στοχασμού που σκιρτά στη σύλληψη του αισθητού κόσμου και ταυτόχρονα
ενός άλλου, ο οποίος υπερβαίνει τον πρώτο και γίνεται αντιληπτός μόνο με τον
νου. Το οδοιπορικό της καλλιτέχνιδας είναι ένας μεγάλος δρόμος που παρακάμπτει
τις εφήμερες κοινότητες του επίκαιρου – στον κόσμο της τέχνης – και προσανατολίζεται στις πηγές του ανθρώπινου στοχασμού. Ο στοχασμός της Σιάμου
ενώ ταυτίζεται σχεδόν με τον υποκειμενικό ιδεαλισμό της αρχαιότητας
(Ηράκλειτος ,Παρμενίδης), ο εικαστικός λόγος τον αποδίδει με τη διάλεκτο
της σύγχρονης τέχνης, στην γεωμετρική της εκδοχή.
Με απευθείας αναφορές στους προσωκρατικούς φιλοσόφους ή καλύτερα στον τρόπο με τον οποίο αυτού του είδους η σκέψη, ερμηνεύει την ύπαρξη και την λειτουργία του κόσμου η καλλιτέχνιδα αποδίδει την τετραχρωμία του σύμπαντος κυρίως με
Ορθογώνια και κύκλους.
Θέσεις που εξάλλου ποτέ δεν σταμάτησαν να επανέρχονται όψι μόνο στη φιλοσοφία
αλλά και στην ιστορία της τέχνης,(Malevitch, Modrian, Reinhardt, κ.ά.).
Θέσεις που θα συναντήσουμε εξάλλου τόσο στη μυθολογία και τη φιλοσοφία της Ανατολής, όσο και σε πολλά έργα τςν δεκαετιών του ’60 και του’70.(Stella, AnCaro,
κ.ά.).
Ο κόσμος της είναι η μπαλάντα των αισθήσεων, η ακαταμάχητη δύναμη των τεσσάρων στοιχείων του: της φωτιάς, του αέρα, της γης και του νερού.
Ο κόσμος της είναι το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο και το μπλέ. Εκαφράζεται με τις συμπράξεις των στοιχείων - χρωμάτων, αντιπαραθέσεις, αρμονίες, μέσα από τις απόλυτες γεωμετρικές φόρμες που τα περικλείουν.
Αποκαλύπτεται έτσι συχνά μυστηριώδης, άλλοτε με συγκρούσεις που απελευθερώνουν την αρετή της ενέργειας και μερικές φορές ήρεμος, απόλυτα ισορροπημένος και γαλήνιος.
Η Α. Σιάμου, έχει μια ιδιαίτερη εικαστική γλώσσα, η οποία ανατέμνει δυο σημαντικές κατακτήσεις της σύγχρονης τέχνης.
Η πρώτη είναι εκείνη που η σύγχρονη τέχνη αποκάλεσε τασισμό ή actionpainting
και στη προκειμένη περίπτωση η συνθήκη κατασκευής δεν είναι τυχαία χειρονομία,
όπως στη περίπτωση του ιστορικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του ’50, αλλά
ο σημαντικός περιορισμός του τυχαίου και η ταυτόχρονη ανάπτυξη της ελεγχόμενης
κίνησης του χεριού, ζωγραφική σύνθεση και το επεξεργασμένο χρώμα.
Η Σιάμου στις «μονοχρωματικές» της επιφάνειες ανατρέπει τη ρητορική της χειρονομίας και της κίνησης των χρωμάτων, αναζητώντας την ενέργεια και την ένταση από τη ζωτική απουσία των παραγόντων που εκπληρώνουν ορισμένες κατ’ εξοχήν ζωγραφικές συνθήκες όπως η παράσταση, η χειρονομία, η γεωμετρία κ.τ.λ.
Το ζωγραφικό μέρος της καλλιτεχνικής της εργασίας, προσαρμόζεται με τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία που συναθροίζονται στην έννοια του σύμπαντος, γη ή το
νερό, κ.τ.λ. και με τη μορφή της ζωγραφισμένης κηλίδας αποτελούν εικαστική σύνθεση.
Έτσι λοιπόν έννοιες τόσο γενικές, ανεξάρτητα εάν αντιστοιχούν στον υλικό κόσμο, το
εύρος τους είναι τέτοιο που τις μεταλλάσει σε αφηρημένες, δεν μπορεί παρά να απεικονιστούν με τη γλώσσα της αφαίρεσης.
Κάτω λοιπόν από αυτό το πρίσμα η ζωγραφική της λειτουργεί ως αναπαράσταση
του άυλου και του ά-μορφου.
Οι πειραματισμοί και οι αναζητήσεις της μεταπολεμικής αφαίρεσης και ιδιαίτερα της γεωμετρικής της εκδοχής μπορεί να έχουν ελαττώσει τους πυρετώδεις ρυθμούς και την ένταση των προτάσεων τους ωστόσο δεν έχουν υποστείλει τη σημαία τους. Πολλοί καλλιτέχνες συνεχίζουν με συνέπεια να χρησιμοποιούν τη γλώσσα της γεωμετρίας και να υπογραμμίζουν την προτεραιότητα της συστηματικής σκέψης
και των ορθολογιστικών μορφών. Η φόρμα παραμένει συνεχές aprioriπου περικλείει,
ανυψώνει τα έσχατα νοήματα σε αυτόνομες σημασίες.
Στη σύγχρονη ελληνική τέχνη, όσο λιγοστέυει η έρευνα επάνω στη γλώσσα της γεωμετρίας, τόσο αυξάνεται η συνέπεια εκείνων που εξακολουθούν να χειρίζονται το λεξιλόγιο της προκειμένου να εκφράσουν το στοχασμό τους και συνήθως τη μεταφυσική μελωδία του κόσμου, εκείνη που δονείται από τους κραδασμούς του
Όλου.
Η Αγγελική Σιάμου επέλεξε εδώ και πολλά χρόνια να μετεωρίζεται με συνέπεια στ σημεέο συνάντησης του εικαστικού ορθολογισμού, της συστηματικής έρευνας και της ελεγχόμενης χειρονομίας με τον υποκειμενικό ιδεαλισμό και την ποιητική της περιπλάνησης σε μέγιστες κοσμολογικές αντιλήψεις.
Η τετραχρωμία του σύμπαντος κόκκινο – φωτιά, κίτρινο – αέρας, μπλε- νερό, μάυρο – γη, εγκιβωτίστηκε αρχικά σε γεωμετρικές φόρμες, αναδεικνύοντας το διάλογο μεταξύ των ορίων της φόρμας και των δομικών μετασχηματισμών του δομικού πεδίου. Οι διατάξεις των έργων της – που συχνά παρέπεμπαν στις αντιστοιχείες της αμερικανικής σχολης – φτερούγιζαν πανω από την ιστορία της τεχνης ώστε να λειουργήσουν ενδιάμεσα, σαν είδος αλμπερτιανής οθόνης, πάνω στην οποία προβάλλονταν από κοινού η καλλιτεχνική της υπόθεσης με επιλεγμένες εικαστικές προτάσεις της τέχνης του 20ου αιώνα.
Η Αγγελική Σιάμου, ύστερα από μια εύλογη σιωπή, ερευνών και μεταπλάσεων, αντικρύζει ξανά τον κόσμο της μέσα από καινούργια δεδομένα αυτή τη φορά. Το έργο της αποκτά μεγαλύτερη αυτονομία σε σχέση με την προηγούμενη φάση, είναι
περισσότερο ώριμο, κυρίως όμως, ενισχύει τη δική του ταυτότητα. Οι προθέσεις της καλλιτέχνιδας είναι περισσότερο εμφανείς και ο διάλογος επί μέρους στοιχείων αναδεικνύει με ευκολία τον προσανατολισμό των εικαστικών της προβληματισμών.
Τα καινούρια στοιχεία που εμφανίζονται στο καλλιτεχνικό της σύστημα είναι δύο. Το
ένα είναι η διαφοροποιημένη, σε σχέση με το παρελθόν, ζωγραφική επιφάνεια, στην οποία έχει διαραγεί η αυστηρότητα, με την εμφάνιση της ύλης και το δεύτερο είναι η εφαρμογή τεχνικών της φωτογραφίας.Οι επιλογές της Σιάμου να ενσωματώσει αυτές τις δυο μορφολογικές λύσεις στη ζωγραφική επιφάνεια, δεν επηρεάζουν τον λιτό και αυστηρό χαρακτήρα του έργου της με αποτέλεσμα να διατηρηθεί η αισθητική αρμονία. Από την άλλη πλευρά όμως, οι μορφολογικές της αναθεωρήσεις που είναι πολύ συγκεκριμένες, δείχνουν ότι η καλλιτέχνιδα, στρέφεται σε συγκεκριμένα κεφάλαια της μεταπολεμικής τεχνης, σε προτάσεις δηλαδή που σημάδεψαν τα ατέλη της δεκαετίας του 50 μεχρι και τη δεκαετία του 60. Το γεγονός αυτό, δίνει μια πολύ
γόνιμη διέξοδο στην εξέλιξη του διαλόγου με την ιστορία της τέχνης, με αποτέλεσμα η αισθητική της πρόταση να ανανεωθεί αφενός και να γίνει περισσότερο ελκυστική για το θεατή. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η Σιάμου, εξακολουθεί να μην υποκύπτει στους πειρασμούς της τεχνολογικής και εικαστικης πολυμορφίας, χρησημοποιόντας με πειθώ τόσο τα ίδια τα μέσα όσο και την εικόνα που ενσωματώνει στο έργο της.
Η εικόνα αυτή είναι το δενδρο. Απογυμνωμένο από τα φύλλα, εικονίζεται σαν μια ποιητική και συνάμα δραματική ύπαρξη, σύμβολο και ταυτόχρονα εικόνα της Φύσης. Από την ενότητα δεν λείπει και πάλι ο λεπτός στοχασμός, που εμφανίζεται με τη σχεδιαστική αναπαραγωγή του δένδρου μέσα στην ίδια την εικόνα, μια πλατωνική αντίληψη του αντικειμένου, σαν τη ψυχή και τη μορφή της.
Χάρης Σαββόπουλος
Κριτικός και Ιστορικός Τέχνης
